What Can You Do For Love?

I just heard a song from a young artist. The chorus says:

Even if the sun refuse to shine…

Can you love a person in his/her darkest hour? Or if you know his/her darkest secret?

…Even if we live in different times…

Can love surpass time? What can love do when time takes people apart? Can you love a person who can never give you his/her time?

…Even if the ocean left the sea, there will still be you and me…

Can love find its way through indifferences? Is leaving a solution to mend a broken relationship?

…Even if the world would disappear…

What catastrophe or stuggle can strengthen a relationship? Topple a relationship? What can we endure when we love?

…Even if the clouds would shed no tears…

For how long can a suffering be a burden for love? What happens when hurting tears stop from falling?

…Even if tonight is just a dream, there will still be you and me…

Can you love someone who doesn’t want to see what’s ahead? Can opposing dreams make of break a relationship?

How long can there be a 'you and me'?
Just some thoughts...

Raptusinco! Part 7

Yaaah! Namiss ko magcountdown. Mahirap naman talagang maghanap ng topic to countdown. Ngayon nga, uso na rin sat v ang countdown-countdown na yan eh. Exampol na lang yang Global Shockers na hindi lang sa mga mapapanood ka mashashock, pati sa host; tsaka yang Kap’s Amazing Stories, na digital-digitalan ang dramaness; add pa natin ang Ang Pinaka na countdown din ang theme na samu’t sari ang topic like pinaka malanding celebrity, mga nagcomeback ect ect; at pahuhuli ba ang mga music tv’s? Eh sa kanila nagmula ang mga countdown na yan.

Teka, san na ba ako napunta…?

Frankly, saludo ako sa mga writers ng mga palabas na yan. Hindi nauubusan ng topic. Laging gumagana ang utak. Malas na lang kapag hindi pumalo sa masa ang show. Ligwak ang ratings.

Ano na ba itong naisulat ko?

Ako pala ang dapat na magcountdown.

"Para sa edisyong ito, sasariwain ko ang ilan sa mga laman ng panaginip ko na tumatak sa alaala ko. Yung mga panaginip na alam kong may dahilan kung bakit, ngunit hanggang ngayo’y hindi mawari…"

Putcha tagalong yun huh! Buti na lang Buwan ng Wika…

1. Nag-iisang Ikaw

Among the songs na favorite ko, itong kanta ni Louie Heredia ang may sentimentation value. I was I think 5 years old nung nauso ang kantang ito. Wala pa akong muwang sa kanta, though lagi akong bumibirit ng One Moment In Time sa banyo. (Wahahahaha!) Ang sentiment value came in when one time, while I was still sleeping, binuksan ng nanay ko ang aming mini component na noon ay ga-refrigerator pa kalaki. Pinatugtog ang song na ito ang nagrehistro sa panaginip ko. I can still remember na nanaginip akong nakatingin ako sa portrait ni Jesus Christ na malungkot habang nagbabackground ang mga linyang “Ikaw ang pag-ibig ko, ang tawag ng damdamin. Ang mabuhay ng wala ka, ay hindi sapat...” Tapos biglang shift dun sa paligid ko na parang portrait lang. Naisip ko tuloy, divine intervention ba iyon? Ano kaya ang ibig sabihin ni God sa akin ng mga panahong iyo? Ang above all, why the song?? Recently ko lang ulit naalala yung song, so dinownload ko at pinakikinggan ko sya ulit. There must be something with that song…

2. Mama Mia

On the early years after my mom’s death, super frequent ang mga panaginip ko with her. It might be her way na makadalaw sa akin. Takot kasi ako sa mga ghost chuva na yan. There are dreams wherein kinakausap nya ako, meron naman na nakatingin sya sa akin. The weirdest, as I remember, is that galit na galit sya at naghihimutok dahil may ibang babae daw si Papa. While nagging at me, she is holding a chicken stuff toy! And add to that, hindi lang ako ang nakapanaginip nun that night. Nakwento sa akin ng big sister ko na she had the same dream. Ang saya diba? And ultra weird at the same time. Once naman, I was crying so hard in my dreams and there she is, with the warmest hug, caressing her beloved son. I woke up with tears, making a realization. The dreams were so real na at some point, akala ko buhay pa sya, because she is there. I’d woke up and realize na, “Wala na nga pala sya.”

3. Flying

Biased na kung biased, alam ko, ang course kong tinake eh konek dyan. Might as well na ito ang pinili kong course dahil sa mga panaginip na ito. Sa panaginip ko, alam kong takot akong lumipad. Pero once na natry ko nang lumipad, mataas ang naaabot ko. Even before college days were in, nakakapanaginip na ako na may sasakyan akong lumilipad, mataas na mataas. Nakakalula. Pero malakas pa rin ang loob ko na tumingin sa ibaba. Enjoy ako sa feeling na mataas. Doon na natatapos ang panaginip. There is this notion in me that says, “You’re too afraid to try, but when opportunity comes, you enjoy the fruits of it. Speaking of flying things, there are times, a lot of times I mean na nakapanaginip ako ng nagkacrash na eroplano malapit sa place kung saan ako nakatayo. Yun ang hindi ako alam ang meaning. Pero those sights were scary…

4. Exposed

Alam ko pati ikaw, nakapanaginip na nito. Nakahubad ka. Kitang-kita mo ang iyong kahubdan. Yun bang nanaginip ka pang nagmomodel nang walang damit wahihihihi.

Sabi ng mga dream interpreters, sign daw ito na handa ka nang makita ng iba ang tunay mong pagkatao. Taray! You’re out and proud! Pero paano naman kung may nakakita kang nakabubad? Edi iinit ang pakiramdam, tapos… tapos… may lalabas… malagkit… marami…

Wet dreams pala yun!!! Hahahahahahaha!

Lalaki naman siguro ako, kaya nakakaranas ako nyan, especially on my adolescent stage. Ang mga girls ba may ganyan??

Hmmm…

5. Mishaps and Nightmares

Eto, fresh from the oven na panaginip. Kaninang umaga lang. nakasakay daw ako sa isang bus puntang review center. Though alam kong papunta ako sa review that morning, pauwi sa bahay ang tinatahak kong daan. Weird diba? Nakasakay daw ako sa isang ordinary bus at humararurot ito sa may Santolan Ave. corner Ortigas Ave. Pagliko naming, bumangga ang bus sa isang pickup. Hindi naman humagis ang pickup, pero nakita kong nagasgas ang bumanggang part nito. Tumigil ang nagbanggaang sasakyan. Bumaba ang imberyang driver ng pickup at kinabig sa leeg ang driver at kinaladkad ito sa sidewalk. Kitang-kita ko kung paano pinagbabaril ng pickup driver ang kawawang driver ng bus. Sigawan sa loob ng bus. May umiiyak, may sumisigaw na “Tulungan nyo, tulungan nyo!” pero huli na. Patay na ang driver. Nakalugmok ang driver sa bangketa. Sumugod ang driver ng pickup sa bus. Lalong lumakas ang sigawan. Nagtunguan lahat ng pasahero. Kinalabit ang baril. May pumutok. Alam kong ako ang tatamaan.

Then my father woke me up.

Apart from that nightmarish dream, meron din akong mga panaginip na alam kong familiar sa iyo. Like the eksena na may papatay sa iyo then hinahabol ka. Tumatakbo ka pero parang ang bigat-bigat ng katawan mo. Familiar diba? How about double dream? Yung nagising ka na, pero yung paggising mo, part pa rin ng panaginip mo? Karelate ka no? Or the worst, yung gusto mo nang magising, pero hindi ka makagising, pilit mong ginagalaw ang katawan mo pero parang may nakadagan. Kahit isang part lang maigalaw mo, alam mong magigising ka. Lahat ng lakas mo nasa isang daliri mo, maigalaw mo lang at magising. Tapos pawisan kang gigising. Bad daw talaga yung mga ganoong eksena, kaya magpray ka at magpasalamat kay God pagkagising.

Behind Enemy Lines…

Friday night na nanaman.

Bukas mas maaga ako dapat magising.

Tatahak nanaman ako sa mas mahabang byahe.

Mas malayong lakaran.

Para muling mag-aral.

Malapit na ang board exams. Shempre, after months of stagnant knowledge, kailangan ng konting refreshing para ready na sumabak for the licensure exams. Imagine, five years of learning to be compacted in three months of review. Pigaan ng brain cells ito.

Stressed talaga ang feeling ng may work at nagaaral in one. Ay hindi pala, nagmumuling-aral pala. Physical stress sa work, intellectual stress sa review. Kamusta naman? Emotional output na itu. Kaso wala. Walang maramdaman.

Charut. Hahahahaha...

Kailangan, praktikal na.

Hindi na pwedeng paguran at pahirapan moments.

Kailangan fast, reliable at simple ang buhay.

Hindi dapat laging nasa agos.

Ayan ang mga prinsipyong naghatid sa akin sa pagpapasaway.

Kailan nga ba hindi ako naging pasaway anyway?

In fairness, most of the topnotchers ay nanggaling sa skul namin. Kaya proud ako at dun ako nagaral sa Alma Mater Dolorosa ko. Though medyo malayo ang skul, malayo talaga ang skul. (Wahahahaha ano yun?) Kaya wala akong choice kundi sa katunggaling skul ako magrebyu.

Yes mga kapatid!

Sa kalabang skul ako ngayon nagrerebyu. Mas malapit kasi. At the same fee, menos pagod at gastos. Malapit lang. madali pa ang access ng travel. Hindi na RORO. Sakay baba sakay baba. Haggard kaya. Tunaw na ang bagong paligong aura. Sagap na lahat ng alikabok at polusyon bago makarating ng skul. Dito sa kalabang skul isang sakay lang. Aircon pa ang sasakyan. Sarap.

Ngayon ko narealize na angat ang Alma Mater Dolorosa ko pagdating sa venue. Hindi bahain. Malayo sa kabihasnan kaya tahimik at matiwasay. Noong pumapasok pa ako, the only thing you can hear outside is the chirping of the birds at the noisy grazing of the goats. May bukirin kasi sa tabi ng skul so serene ang ambiance. Malinis. Tahimik. Ang katunggaling skul, nasa ilalim ng riles ng tren, kaya laging maingay; nasa tabi ng ilog kaya laging bahain at higit sa lahat, nasa puso ito ng urban jungle. Magulo, maingay, matao. Pero magkaganunpaman, ayos lang, try naman natin ng ibang flavor. Adventure ba kumbaga.

Pero nabalitaan ko, isang prominenteng university na ang may hawak sa kalabang skul. Kaya bumabawi sila sa facilities. Ang taray ng mga bagong classrooms. Aircon lahat. Glass ang dingding. Whiteboard at marker. 1:1 ang ratio ng mga laboratory materials. Automated ang mga CR’s. May ilalaban na talaga. Yun nga lang, hindi pwedeng ilipat ng location ang skul. Wahahahaha.

Pang-apat na linggong review class ko na as of tomorrow. Mula 9 am till 5 ang review. May libreng lunch meal courtesy of the floating canteen (float ka muna bago marating ng canteen kung high tide).

Kailangan karir-karir ang pagrereview. Andyan ang gabundok na reviewers, mock test papers na kahit apat na choices ang pagpipilian, parang walang sagot. (Hahaha tinamad magsolve!) Andyan din mga sangkatutak na handouts na limpak-limpak na impormasyon ang laman. May iba ngang nababasa ako, hindi ko matandaang narinig ko nung nasa kolehiyo pa ako. Kaloka! Diniscuss nung absent ako? O bagong discovery ala National Geographic? Ang ugali ko pa naman, kapag nakarinig ako ng bagong term, mahirap maalis sa isip. Umuukilkil. (Hahahaha what a term!) Kahit walang kakonek-konek, kailangang maiapply sa pang-araw-araw na buhay, para lang maalala. Ewan ko ba, nagloloko na kasi ang memory system ko. Madaling nang makalimot. Stressed induced? Might be.

At times pa, kung saan pa pinakabasic ang knowledge, dun ka pa nagkakamali. Palibhasa, kinarir kung kinarir nung nag-aaral pa. Kaya ngayon, akala ko chipipay na magsagot ng simpleng algebra at trigo. In fairness naman, nasasagot ang karamihan. Pero may mga items talaga na may shunga proportions. Simple na nga lang, mali pa. Hayz, magrebyu na lang ulit.

Ito ang masaya.

Halu-halong students ang nagrerebyu. May mga bagong graduate, may mga nagtake na pero hindi pinalad nung nakaraang board, at meron naman PhD na sa rebyu. Iba-ibang skul nanggaling. Buti na lang, higit na nakakarami ang mga schoolmates, kaya less OP status. Meron pang mga tumawid ng isla para magrebyu. Sama-sama yan sa isang classroom. Iba-ibang style ng turo, iba-ibang approach sa lessons. Kanya-kanyang dala ng pangalan ng skul. Ang goal, kailangan itayo ang bandera ng skul na pinanggalingan. Hidden competition itu.

Since college days, mahilig talaga akong makidebate sa professor kung medyo saliwa na ang information. Maganda at magalang naman ako mag-approach sa professor. At may sense. Diyan ako naging controbersyal. Lalo na kapag alam kong tama ako, kailangan mailabas ang totoo. Mahirap naman na kahit mali-mali ang itinuturo ng teacher, iaabsorb na lang ng students. Kung nasa DepEd siguro ako, maraming libro ang hindi mailalathala. Wahahahah demonyo mode itu.

One time, may nakita akong mali sa solution ng instructor sa review. Sa kahaba-haba ng solution eh hindi makarating sa inaasam na sagot. Isang buong whiteboard na ang nagamit eh windang pa rin lahat dahil ayaw lumabas ng sagot. Nung masumpungan ko ang mali sa solution at tinama ko, nakuha ko yung sagot. Buong galang kong sinabi sa instructor ang aking solusyon. Aba, ayaw patalo ng instructor! Kesyo daw walang basis ang solusyon. Nagpanting ang aking tenga! Tumayo nga ako’t pinakita ang solution sa instructor. Nung makita ang solusyon ko, nagpasimple pa ang instructor na dumi sa board ang nakitang sumobrang entity sa equation. Nagbura at presto! Kuha ang sagot. Ni thank you for the correction, wala. Pride talaga ng professionals, kaloka.

Nung bumalik ako sa upuan, sinusundan ako ng tingin ng mga taga-ibang schools. Malalim at matalas. Halatang intimidated. Or perhaps culture shock. Nakakita ng malditong student na may kabugan moments with the professor. Ang mga skulmates, aprub naman sa action ko. (O perhaps sanay na sa akin? Wahihihihi) Sabi ni bestfriend ko na Magna Cum Laude na nagrerebyu sa Alma Mater Dolorosa, “hindi ka talaga nagbago…”

Pero shempre, behind all these, dulo pa rin ng ballpen ang magsisilbing hatol kung dapat ng nga akong makakuha ng lisenyang limang taon kong binunong makuha.

God bless na lang sa akin at sa lahat ng mga reviewees!

See you all sa finals…

Laugh Matters

Tumawag ang isang clinicmate sa bahay ng isang patient na nagpagawa ng salamin.

CM (Clinicmate): Good Morning, may I speak to Mr. Brandy?

Mr. Brandy: Speaking. Sino to?

CM: Hello SIR! (As in malakas yan) Si Venice po ito, sa clinic. Andito na po ang pinagawa nyong salamin.

Mr. Brandy: Ay ganun? Dumating na?

CM: Opo. Pwede nyo na pong i-pick up. Ang ganda salamin nyo sir! Manipis ang lens (mataas kasi ang grado ng patient, na yung dating lens ng salamin nya, pwede na ipantanching sa sobrang kapal. Salamat sa teknolohiya, manipis ang lens.) Gwapong-gwapo na kayo niyan!

Mr. Brandy: Okey yan huh!? Makikita ko ang hindi ko makitang mundong ng sinabawang gulay!

Until now, hindi ako makarekober sa katatawa sa hirit ng patient na yan. Kanina nga, halos thirty minutes kaming nagtatatawa ng diretso mula nung naikwento sa akin ng clinicmate ang usapang yan. Nagkandahulog pa kami sa upuan kakatawa.

==============================

Minsan naman, may pinawatagan ang mga doctor sa isang clinicmate na isang secretary ng isa pang doctor sa hospital. Chit ang first name ng girl.

CM: Good afternoon. May I please speak with Miss SHIT Santos?

Rinig mula sa kinauupuan ko na nagsisigaw ang kausap ni CM sa kabilang linya. Ako naman, kailangang soundless ang tawa, kasi maiistorbo ang mga pasyente. Halos namigas tyan ko kakatawa. Naiimagine ko kung gaano naibyerna ang kausap ng climicmate ko.

==============================

Isang medrep ang dumalaw sa clinic one time.

Ako: Good Morning sir!

MedRep: Good morning sir. I’m from Chuvamids, magpiprisint lang po sa mga ducturs sana ng mga products ng cumpany. Andyan pu ba si Dr. Lyn?

Ako: Si Dr. Lyn, ah, nandito po sir! Kaso may patient pa sya eh. Ok lang po maghintay sila?

MR: Sigi ser, Ukey lang. Pwidi ba dito sa cher?

Natahimik ako. Ano ang cher?

Sumilip ako from the counter para makita kung ang tinutukoy nya. Ay lintek, chair pala.

Ako: Cge po, sir, feel free. Anything you would like to have?

MR: Anithing fallows.

Ako: Sir?

MR: Kahit ano po. Cuffee pirhaps?

Ako: Right away sir.

Pagkatalikod ko, nagmamadali akong pumunta sa pantry. Nagtago ako sa likod at nagtatatawa. Anything follows amfutah. Sabayan mo pa ng pure Ilonggo accent, ewan ko na lang kung hindi ka matawa talaga.

Pagbalik sa counter, bigay naman ako ng brewed coffee sa medrep. Tingin ako sa medrep.

In fairness, tisoy si mokong, malinis ang getup, pormal-pormalan. Wag lang talaga pagsalitain.

After the coffee, chika ng konti.

Ako: Sir, ano po ba ang products na meron tayo?

MR: Ah sir, mirun ako dito na mga glassis na puliplix.

Ako: Sir? (Hindi ko narinig ang last word)

MR: Puliplix, sir.

Ako: Mulitex?

MR: Puliplix po sir.

Ako: Puliplix?

MR: Puliplix.

Ako: Huh?

MR: Puliplix po sir?

Ako: Ano yun?

Alam kong iritationing na ang medrep sa tanong ko. Alam kong gusto nyang maintindihan ko yung sinasabi nya, pero hindi nya magawa. Either bingengot lang ako dat tym o talagang nagmamatigas ang dila nya. At sa kagagu-gaguhan ko…

Ako: Pakispell po sir.

In fairness, masunurin ang medrep. Todo spell naman ang gago.

MR: Pi, Ow, El, Way, Ef, El, I, Iks…

Ako: Ahhhh… POLYFLEX! (Full force na sigaw na may i-finally-know accent)

Tumigil ang oras sa clinic. Napatingin sa aming dalawa lahat ng tao. Pasyente at doctor. Ang dalawang clinicmates ko, biglang nawala. Ang mga lintek, nagtago pala sa isa sa mga kwarto at naghahahalakhak. Tyempo naman na dumating ang hinahanap na doctor ng medrep. Hinatid ko na lang ang medrep sa kwarto at si doktora na lang ang kinausap. Nung makabalik ako sa counter, tsaka na sumabog ang naipon at napigil kong tawa.

The Price to Pay

Marami na pala akong dapat tubusin.
At nagsisimula na akong magbayad.

In fairness, yang Be Bench Model-modelan search na yan eh very educational. Wagi sa lessons on self esteem, physical projection, dignity and confidence. Hindi lang sa mga soon-to-be models ang puntirya ng mga sessions, kundi pati na rin sa mga viewers: kung paano pumili ng tamang kulay at tabas ng damit for certain occasions, repertoire ba kung sa music; paano ang attitude upon every situation, na kahit bumagyo’t magdelubyo na, project pa rin, grasyosa ka eh; kung paano pagagandahin ang katawan para mas maganda ang pagdadala ng damit at kung anek-anek pa. I guess, after the search, marami nang mag-aaply ng mga natutuhan sa show na ito. May makikita ka nang rarampa… sa opisina, sa call centers, sa paradahan ng tricycle, sa sakayan ng jeep, sa school, sa ospital (naimagine ko ang mga nurse at doctors na over project habang ngaragan sa Emergency Room wahihihihi) at taas noo mong sasabihin na “Natutuhan ko yan sa Be Bench…”

Hindi ko rin minsan maiwasan na maisip na at some point, naeexploit ang mga models. Kaya bawal sa kanila ang conservative. Tiyak na kailangang may “maipakita” sila. Bahagi naman kasi sila ng advertisement, and consequently, showing at lot of skins is but a necessity. That can be manifested by the humungous billboards flaunted at the national roads. Nakakadisgrasya tingnan talaga.

At some point in my life, I felt I was a model. But I fell in the wrong hands, very unfortunate of me. Below is a letter I sent to my friends several years ago, narrating the things that happened to me. Rated PG13 ang sulat huh…

Ten months ago, I met FM on a site in the internet. He told me he is a talent manager and he wants me to be one of his models. He saw my pics (I can’t understand why someone like me will be invited to be such…) and told me I can work on commercials and print ads. Dahil na rin nung mga oras na iyon ay medyo kapos kami sa pera so pinaunlakan ko na. Sayang nga naman dba??? Extra money rin yun. Binigay ko cellphone number ko at tinext nya ako, pati landline number ko binigay ko ren. Tumawag sya sa bahay at nakausap nya ako. Pinakausap pa nya ako sa mga client nya. Two days after, tinext nya ako, magkita daw kami, para makita raw nya ako in person…

Wednesday noon nung nagkita kami sa isang malaking malll sa Cainta. Ayun, nagustuhan nya ako. Sabi nya pwede raw ako sa mga projects na hinihingian nila ng models. Prints ads ng apparel and commercials ng chewing gums to name a few. He even showed me his credentials ekek, so as to persuade me further. Gaining enough confidence in him, nagpaschedule na ako ng pictorial at VTR. Nagulat lang ako nung sinabi nya na magdala raw ako ng P5000 for the pictorial and set cards. Wala naman akong pera so I asked him kung pwede nya muna abonohan yung iba, kse ndi naman ako makakapagproduce ng ganung kalaking pera in a span of weeks. Ang ginawa ko pa nun.. nangutang pa ako just to pay for that. Nung araw na nakuha ko yung pera, I texted him kung pwede na yung amount na yun. Pumayag sya. Sya na raw muna magaabono ng kulang. So natuloy ngaun yung pictorial.

Days after the pictorial, tinext nya ako kung pwede ko raw muna sya I meet sa Sta. Lucia ulit, so punta naman ako. Nagulat ako nung pagpunta ko sa Sta. Lucia, may kasama syang guy. Yung guy mukhang freelance dancer. Sabi ni FM gusto rin daw nyang magapply na model. Habang kumakain kami, nakita ko na sumenyas si Kit dun sa guy, bumulong pa na, “Ano, ok ba?” Sabay kindat. Tumango naman yun guy. Ndi ko lang pinansin kse I was more of excited to see my pictures. When we left the mall, sumakay kmi ng taxi, at may sinabi si FM sa driver na place na ndi ko na matandaan. Nagpasikot-sikot yung taxi sa Marikina tapos nung alam ni Kit na malapit na kmi sa place, pumara sya. When I saw the place, I was shocked.

It was a MOTEL…

Sabi ko na lang sa sarili ko…. SHIIIIIIIIT… I asked him kung ano yung ginawa namin sa lugar na yun. Sabi nya iche-check lang daw nya katawan ko for any “corrections” to be made. Pinaghubad ako, tapos chineck ako lahat, as in lahat-lahat. Nagulat ako pati yung isang guy naghubad. Sabi ko na lang, “tang ina, iba na to ah”…

To make the story short, I was abused.

The aftermath of that incident worsened my situation. Weeks after, I discovered I have developed a sickness. It was the most devastating part. It was too disturbing to be revealed to anyone that I have to treat it myself. Naubos ang allowance ko just to buy medications for the disease. Luckily, gumaling ako. But the thought of the incident was too heavy for me to carry.

I almost gave up. I was so devastated that I even tried commiting suicide. Mabuti na lang there you guys came and gave me hope. If not for you, baka kung ano na nagawa ko sa buhay ko.

Last Saturday, nanood ako ng Imbestigador, may nabalitang isang manager daw ang nakulong dahil sa pangmomolestiya sa mga nagaapply na model. Alas, when I saw who it was, it was FM! Huling huli ng hidden camera yung mga pinaggagawa nya, yung CR thing, yung panghuhuthot nya sa mga models nya. Lahat ng kagaguhan nya nalantad. At sa pagtatapos ng segment na yun, nagbabala sya. He’ll give the names daw ng mga models who “voluntarily” gave themselves to him. Doon na ako natakot. Guys, kung sakaling pati ang pangalan ko ay madawit sa kaso nya, hindi ako magdadalawang isip na magsalita laban sa kanya. Ilulubog ko sya lalo sa kaso nya. TANG INA, dahil sa kanya nasira ang pagkatao ko. Tapos ngaun nagbabalak pa syang idamay ako pati ang mga inosentent models na pinagsamantalahan nya.

Well, anyway, that was years ago, and kahit papaano, nakamove on na ako sa mga nangyari. Hindi naman nangyari yung mga kinatatakutan ko. Pero isa ito sa mga bagay na ininda ko. Tinago. Sinarili.

Marami na pala akong dapat tubusin.

At nagsisimula na akong magbayad.

This past weeks, every time na pagod ako, nakakaramdam ako ng sakit sa dibdib. Parang may nakatusok. Hindi naman ako nahihirapan huminga, pero repeatedly ko nang nararamdaman. Kanina lang, bago ko sunduin ang kapatid ko sa Glorietta, naramdaman ko ulit. Parang naipit ang ugat. Bahagyang makirot. At ngayong sinusulat ko ang entry na ito, hawak ko ang dibdib ko. Ayan na naman. Masakit.

I can still remember nung bata ako, may mga times na kapag umiiyak ako, hindi ako makahinga. The family would be rushing to me, kasi daig ko pa ang itsura ng isang hinihikang bata. Parang nauulit ngayong nagbibinata na ako.

Naisip ko tuloy, nagbabayad na ba ako??

Sa bawat sama ng loob kong hindi ko nailabas? Sa bawat galit kong pinilit kong itago? Sa mga pangungutya sa pagkatao ko na pinilit kong ininda? Sa mga pinakamaiitim na sikretong ako lang ang pumasan? Sa mga kabiguang hindi ko pinakawalan?

Ito na ba? Naipon na nga bang lahat? Kailangan na nga bang tubusin?

Lord, huwag po muna. Babawi pa po ako.

Lalaban pa ako…

Hidden Agenda

Sugar Baby Love… Sugar Baby Love… I didn’t mean to make you blue… Chuwari… Chuwari-wariwap!!!

Nagplay na ang favorite kong song pagsakay ko sa jeep. Pakikinig na lang sa mp3 player ko ang katangi-tangi kong libangan ngayon na babad ako sa trabaho. Just one click and I’m on a great time listening to the music of my life.

“Bakit parang amoy putok?! Kaninong kili-kili yun?”

Akala ko pinaglalaruan lang ako ng ilong ko. Pero ayon sa nakikita kong reaksyon ng mga kapwa ko pasahero, talagang may naamoy ako. Parang fresh na bayabas na pinahid sa namamawis na kilikili ng tao na binabad sa suka.

Shempre, ang unang stance, lingon-lingon ng konti sa paligid upang mahuli ang salarin. In fairness naman, mukha namang fresh ang mga boys sa loob ng jeep. Yung ibang, mukhang mga call center boys ng Libis going to work kaya hindi mo paghihinalaang nakalimutang maglagay ng deodorant. Meron namang mga pauwi nang mga manong na medyo dugyutin man eh pwede pa ring ipanlaban kaya out of the question kung meron silang mga hidden bombs. Hindi rin namang pwedeng pagbintangan ang mga girls na nasa jeep dahil iba ang amoy ng putok ng girl. Mild and gentle sa ilong pero kadiri pa rin. AT lalo namang hindi ako no?! Haller?! Ang naamoy ko, grabe namamahay sa ilong! Buti na lang may song sa tenga ko.

You make me shine… Shine… Like the stars in the heaven…

Naalala ko, kakaulan na lang pala, kaya walang hangin sa paligid. Nakababa pa ang mga trapal ng jeep kaya hindi makawala ang halimaw na amoy. Lahat ng sasakay talagang magmememake face pagupo sa jeep. Natatawa na lang ako sa mga reaksyon nila. Naghihimagsik ang kanilang mga ilong sa baktol sa naamoy. Hindi maipinta ang mga mukha. Nakakatawa tingnan. Pero dapat hindi ako matawa. Baka maisip nilang ako ang salarin. Wahihihihi.

Through the fire… through the limit to the wall… for a chance to be with you…

Ilang pasahero na ang bumaba at sumakay ng jeep, pero sadyang ayaw kami lubayan ng espiritu ng anghit. Ibig sabihin, nasa loob pa ng jeep ang may hawak ng brilyante ng baktol. Lahat ng tao sa jeep, pasimpleng simangot at takip ng ilong para lang maibsan ng kahit na kaunti ang kapangyarihan ng putok. And the search is on for the owner of the powerful underarm.

Viva forever… I’ll be waiting…. Everlasting… Like the sun…

Namamawis ang lahat ng tao dahil sa pagkaalinsangan ng panahon at sa pagkabagot sa trafic. Parang nadagdagan ang powers ng amoy. Nararamdaman ko talagang kumakapit na sa damit ang amoy na yun. Ultra karidi na talaga. Pero walang magawa ang mga pasahero dahil kailangan makauwi. Mahirap maghintay ng jeep. Rush hour. Konting tiis na lang sa amoy. Konti pa. SSSHHHIIITT!

How come everytime you come around my London, London Bridge wanna go down!

Nasa tulay na pala ako, ilang kadyot na lang baba na ako. Hindi pa pala ako nakabayad ng pamasahe. Dumukot ako sa bulsa ng jacket na suot ko ng ilang barya at nagabot ng bayad.

“Manong, bayad po. Lifehomes lang po galing Cubao.”

“Boy, sa likod magbayad.” Sabi ng drayber ng jeep sabay taas ng braso, tinuro ang mamang nakasabit sa estribo.

Sumambulat ang pinakamasangsang na putok na naamoy ko. Ever.

Too much of nothing is bad enough. But something’s coming over me to make me wonder.

“Manong, para ho.”

Nagmamadali akong bumaba ng jeep.

Alam na…

More Than What Money Can Give…

Natupad na rin ang pangarap kong maging ballerina!

Diba, kaloka ang parting words ni lola sa isang milk commercial! Added to the climactic moment na tatalon si lola na paisplit sa ere with the white tutus, accented with bulging bilbils, tapos biglang liyad, kabog to the nth level si Mamita! Magreresign si Liza Macuja kapag nakipag-showdown kay lola. Isang inom ng gatas, tuwid bigla ang baluktot na likod ni lola. TAAAARRRAAAYYYY!!!!

Parang si Tatang Arthro ang level.

“Ang lakas ko!” tapos biglang atras. Kalokang commercial.

Pero isang commercial talaga ang never kong makalimutan. Kapag naalala ko yun, mapapangiti na lang ako, kahit ako’y mag-isa.

Ang eksena. Ipropromote ang isang project ng isang city dito sa Manila. Kinuha si Manang bilang saksi.

Ang linya. “Araw-araw, bumibili ako ng tubig, apat ng piso kada container. Sa isang araw, nakaka-apat ng container ako. Bali dose pesos araw-araw. Parang isang kilong bigas na rin.”

Nosebleed ito! Nagmalfunction ang utak ko kakaisip ng equation na ginamit ni Manang!

Ang final words: “Ang tubig naging bigas.”

Anyway, konek ang aking topic sa climatic na linya ni Manang.

Kahit na hindi natin mahanap ang equation ng mga bagay-bagay sa buhay, minsan, may namimiss lang tayong part ng equation. Kumbaga sa mga adik sa math, we tend to miss some variables ang constants that’s why the equation never balanced. Because the derivative of x raised to the nth power is equal to the n times x raised to n minus one. And the integral of x raised to n times the derivative of x is equal to x raised to n plus one all over n.

Charut lang.

What I’m trying to say is, sometimes we tend to forget the simplest things in life because we are focused more on the complixities. We tend to deny ourselves the simplest pleasures because we drown ourselves to the hard part. Ayun, tabingi ang buhay. Walang katuturan. Walang kabuluhan.

For example, sa isang business, minsan, we tend to focus more on how to earn money. To the point that sometimes, we tend to sacrifice quality and customer satisfaction to preserve income. Ayan tuloy, kakaipon ng pera, lalong nawalan ng customers.

I’m happy because I’m working in an environment where the people truly puts its thrust to quality customer service. Kahit na most of the consultations are in kind bilang part ng promo, bawi naman sa advertisement. One satisfied customer spawns more. At nakakatuwa talagang makita na nagiging mabuti ang mga customers. Kahit na mangarag lahat ng mga nasa clinic, ok lang, basta we can do great service to the patients. And in fairness naman, very good ang feedback sa company. May mga rewards talaga coming from patients na talaga namang hindi kayang bayaran ng pera. May biglang magrerefer na ibang clients, may magdadala ng pagkain, may makikipagkaibigan. Even the simplest “Thank you!” means so much, not millions can pay it.

Kaso minsan, hindi maiiwasan ang mga mishaps. Also, may mga patients talaga na magpapasaway, minsan may masyadong atribido, meron din minsang maldita. From every experience, whether good or bad, all of us are learning from it. In group kung pagusapan, hindi yung kumpulan na nauuwi lang sa chismis. Ika nga, “To err is human, to forgive divine.”

One time, isang patient na naoperahan ang biglang nadala ng dessert sa clinic. Super sarap ng dessert, promise! According to her companion, it’s her way to say thank you, kasi hindi na sya nakakapagsalita. At from 20/200 vision, she was able to reach 20/20 after the operation. Ang saya diba? Talaga namang priceless ang luhang tumulo sa kanya nung makakita na sya ng malinaw. Touching ang moving ang eksena. Kaya muntik na akong mahulog sa upuan. Priceless din na may darating na patient saying na nirefer sya nung girl na inoperahan, try daw magpatingin sa clinic dahil maganda ang serbisyo.

Minsan, kahit na stressed ang buong maghapon sa dami ng mga ginawa, with matching boldyak sessions with the bosses, ok lang. Ang mga patients ang nagiging inspiration ko to strive harder. They are the ones that makes me strengthen myself despite all the frustrations that I’m going through.

At kapag may time ako, I’d spoil myself with the simplest pleasures I can give myself: Buy my vanity items and use it for facial advertisement, buy some quek-quek, dipped in sweet sauce and eat while strolling the street, watch DVD’s alone, listen the Madz’s immortal choral version of Filipino ballads, cuddle the pets (Panget and Muning) create an entry for the blog (kasama yun shempre) and so much more. Doing some of these things in a day would satisfy a strenuous day of work.

Something that makes me complete. (Sounds familiar…)

I Can Move Mountains… Almost!

Nakatala ang araw na ito sa Guiness Book of Boone’s Records. Today, wala ni isang patient ang clinic, at ngayon ang kauna-unahang beses na nagrocery ako using my own salary. Yes mga kapatid! Ngayon ako namili ng mga gamit na dating hinihingi ko pa sa aking mga benefactors. In fairness, mahirap talaga magbudget, at matututo ka talagang magprioritize ng mga primary commodities. Nagkalat ang tukso sa mall, from the signatures clothes to the dashing accessories. Kailangan talagang labanan. Or else ubos ang pinagputahan.

Shempre, as usual, may pahabol si ate. Magtetext yan na bumili this and that kapag alam nyang mamimili ako. Pambihira, gawain ko yan dati ah! Now I know how it feels. Namili na rin ako ng mababaon for the next days dahil na trauma na ako kumain sa cafeteria malapit sa pinagtatrabahuhan ko. Ginto kasi ang plato at kutsara. I guess you guys know what I’m talking about.

Nakasakay na ako sa jeep pauwi nang naramdaman kong nagvibrate ang cellphone ko. Inantay ko munang makaupo ako ng maayos tsaka ako kinuha sa bulsa. An old friend, Don, texted me.

Don: Muzta nah?

Ako: E2, gling me grocery, buy me ng mga gmit. In furnez, mhrp mgbdget huh.

Don: Hahaha, mama material na u pgrocery-grcery n lng.

Ako: Hahaha, mama tlga? U mzta na?

Don: E2, gling lng vacation. 5 days. NgNINANG kasi ako.

Ako: Hahaha kmusta nman ang bnyag? Ngbelo ka?

Don: Hahaha wsh ko lng. Lm mu b, may ngyaya sa akin ng trisum? Tnanggihan ko nga.

Ako: O bkit u tanggi? Hting 2 stones wid 1 bird din yun. Joke lang pre. Ok yn, iwas skit. Byuhin mu n lang. Hahahaha.

Don: Oo nga. Hahaha.

Wala na ako maisip na matext kaya nilagay ko na ang cp sa bulsa ko. Bigla akong may naramdaman malambot na tumama sa siko ko. Nung nailagay ko na, napalingon ako sa katabi ko. Babaeng nakacross ang kamay sa dibdib. Ang sama ng tingin sa akin.

Tsaka ko lang naisip, ang boobs pala nya ang nasiko ko.

Dahil medyo pagod to the highest level ang lolo nyo, hindi ko na nasabi ang sorry. Nagtaas na lang ako ng limang daliri. Spells SORRY. Hindi talaga ako makapagsalita, kasi baka tawa lang ang lumabas, hindi sorry. Bakit kamo? Eh hindi mukhang nasaktan ang girlilet. Nakatitig ng malagkit. As in MALAGKEEEETTT!

“Kunwari ka pa, gusto mo naman hawakan.” Sabi bigla ng girlilet.

Speechless ako bigla. Natutula ampotah. May ganong banat talaga??

Lingon ako sa paligid ng jeep. Lahat pala ay nakatingin sa akin. Narinig ng lahat at sinabi ng girl. At parang high rating na telenovela, hinihintay viewers ang susunod na eksena.

Panic ito, as in. Kaloka to death.

“Sorry miss, that was an accident.”

Putah, ingles yon, INGLES YON!!! Akalain mong may lumabas na ganung mga kataga sa bibig ko in this trying times. Kaloka talaga.

Anyway, biglang pumara at bumaba ang girl, kahit na hindi pa talaga dun ang babaan nya. Nung makababa ang girlilet, automatic transmission nang tumingin ang mga pasahero sa akin at ngumiti, yung iba umiling. Wala na akong pakialam kung ano ibig sabihin ng mga ganung reaksyon. Deadma na lang, lilipas din ang eksena, move on na lang sa byahe, lunurin ang nakakalokang eksena sa background music na King and Queen of Hearts DJ Burog mix.

Pero hindi nagpaawat ang isang lalaki na naglakas ng loob na kausapin ako.

“Tindi mo pre. Babae na lumapit sa yo, tinanggihan mo pa. Sarap talaga maging magandang lalaki no?”

Sabay baba ng lalaki.

Naku huh…

Talking and What’s Inside…

When people talk about God, they are superior;
When people talk about things, they are average;
When people talk about people, they are idiots!

-anonymous

I quoted this line from the speaker of a personality development seminar I attended earlier.

Definitely, part of a person in a professional level is how he/she communicates with the rest of the subordinates in the company or the organization. Primarily, talking is one of them. The way one delivers a simple sentence would spell the character of the person.

Well, lets not talk the how’s of the talking; let’s put our perspectives into the why…

Why do we talk?

One definite answer would be conveying one’s thoughts and feelings. Yes, correct.

What are those thoughts and feelings?

A judgement on what the senses perceives? A conclusion to a series of situations? A realization of personal awareness? A biased story? A senseless idea? A provocative proposition? There goes the differences.

Is there a closure on every communication?

Do we satisfy ourselves with our expression, or we hunger for more issues or ideas? Do we confer everything before finishing a speech? Or ideas will come popping out in the middle of a talk? Are we considering coherence and adherence when we speak? If you answer mostly yes to the questions, it is but of great chance that you’re a good communicator.

The bottom line is, those thoughts and feelings we express that tells us what we are.

The less thought our communication is, the more stupid we get.

So take time to do these before speaking:

Cohere and consider.

I Know What I Saw…

Today is the start of a well, sorta, kinda… promotion.

The bosses at the clinic decided to hire me for good. I will be given a definite job in the clinic and they promise to fund my graduate studies after the board exam.

But of course, before the promotion, there’s the lessons, the training and the pressure. Imagine learning a six-year profession in just a matter of weeks…

Yes, in weeks!

I have mixed emotions: Thrilled, because I will be doing something that helps people; Relieved, because the job wouldn’t require me going out of the clinic, running errands every now and then (Thank GOD!); Weary, because there are lots to learn and apply; and of course, happy, because I’m earning my own money!!!

A dream is just about to come true… We’ll see..

Ay ano ba, English-englishan na ito!

Ndi po iyan ang aking iseshare for this entry…

I doesn’t matter if you guys will believe this story. I just got pissed off because no one tries to listen and understand the situation.

Well anyway, here is the story…

Kaninang tanghali, while making my rounds sa clinic for my promotional training, one of the doctors called and asked for some favor. Kinuha ko sa isang room yung Ishihara Color Blindness test na book. It was on one of the rooms nung clinic. It was in a white box with the name in silver letters: Ishihara Color Blindess test Book, 38 slides. Inside is a spring–binded book with lots of colors and circles. Primarily, it is a test about the color perception ng mata ng isang tao. Tinry ko tingnan yung book earlier to check it myself, pero sadly, only two of the thirty-eight figures ang nakita ko, which means…

TALAGANG COLORBLIND AKO!!!!!

Huhuhuhuhu…

Anyway, lumabas ako ng kwarto para ibibigay na yung book sa doctor na nagpakuha sa akin.

Paglabas ko, I saw the doctor (lets call him Chinito) na nakatayo sa may counter, which is adjacent sa may refraction room nearby. Closing the door, sabi ko,

“Doc Chinito, heto na po yung book.”

Before ko inabot yung book, I saw someone with a white gown (which akala ko is one of the doctors – lets call her Pretty) get out of the refraction room going to the counter, passing in front of Doc Chinito. Tinawag ko si Miss Janice, who is on the counter.

“Miss Janice, dumaan po ba si Doc Pretty? Nakita ko sya kanina dumaan kani-kanila lang.”

Nagtaka pa si Miss Janice sa akin.

“Huh? Eh nasa kabilang room si Doc Pretty, nasa lab, natetest ng mata ng isang patient.”

“Hindi sya dumaan? Eh sino yung nakadoctor’s gown na dumaan dito seconds ago? From the refraction room, dumaan sya sa harap ni Doc Chinito, then sa counter.”

“Wala kaya, si Doc Chinito lang doctor dito. Isang oras na si Doc Pretty sa laboratory.”

Then that moment ko lang narealize, none of the doctors present today were wearing white gowns…

Kaninang hapon, before we leave the clinic, I told the story to the rest of the staff of the clinic. Others took it as a joke, others reprimanded me for telling me the story, kesyo magraraise daw ng issue at ghost story sa clinic, others told me, “You shouldn’t have told anyone, kasi napakauncomfortable pakinggan ng story mo.”

Damn! That pissed me off!

Kasalanan ko pa bang makakita ng ganon?

Dinadaan ko na lang din sa joke yung nakita ko kase I will be working in the clinic for a long time and I should be getting used to those things.

And what’s with the staff getting terrified with a ghost story anyway? Eh hindi naman sila magagalaw nun, added to the fact that they are the men and women of science and health and lastly, they are working in a clinic inside a hospital!

Perhaps they need an encounter with those things for them to understand what happened to me this day.

But nevertheless, I know what I saw, and no one can take that away from me.