I am...

...a Writer
I put my insides in a paper.
I create words from what I feel and think.
I persuade people from ideas I want to convey.
I entertain my readers with my paradox.
I vanquish my boredom in words and phrases I compose.

Ben: Oo naman, adik talaga magsulat.
Gil: Haller! May blog nga eh, obvious ba??

...a Singer
I create music through my God-gifted voice.
I play with notes and ensemble harmony and orchestration.
I put my soul into every word and melody.
I teach others to sing beautifully and correctly.
I once lead a choir, and the choir leads me.

Ben: Mabuti pa kaya'y maging bituing walang ningning...
Gil: Piyukin naman! Wahahahahaha

...a Leader
I handle people to progress in all aspects.
I learn from the subordinates I am designated to.
I put my loyalty as long as people believes in me.
I apprehend mistakes and make everyone learn from it.
I frequently turn attatched to the people who learns from me.

Ben: Award winning ka kaya.
Gil: Hooo, tuta ka lang din naman eh.

...a Brother
I fight for the depressed.
I put other's concern ahead of me.
I comfort those who are weary.
I stand when everyone falls down.
I instigate peace to warring hearts.

Ben: Yan ang kuya ko!
Gil: Kuya nga ba, eh ate kaya yan...

...a Man
I stand for what I believe.
I aim for progress but lacks to persevere.
I put my visions to a feasible perspective.
I detest the narrow-minded.
I am the master of my destiny.

Ben: I am a man who will fight for you honor...
Gil: Babae po ako...

Ang Diwata ng Talampunay

“May nakilala ako sa Lobo na isang mabait at gwapong lalaki, na syang ngayong hari ng buhay ko.”

Parallel worlds and unchartered differences clash in the erotic digital gay digital movie, “Ang Lalake sa Parola”. With a B Grade from the Cinema Evaluation Board, digital movie goers have a lot or reasons to see this.

The story evolves in the steamy romance of an advertisement copywriter, Jerome Rosales (portrayed by Justin de Leon) and a lowly 20 year-old lighthouse caretaker, Mateo (Harry Laurel). On a business trip, Jerome accidentally stumbles on lovemaking partners Mateo and Suzzette (Jennifer Lee). The story thickens as Jerome and Mateo’s relationship blooms from drinking comrades to intimacy. The movie deepens as the true desires come about. Mateo wishes to be made known by his Dubai-based father while Jerome founds the man he is looking for in Mateo’s persona.

Having realized that family is no room for him, Mateo follows Jerome into the urban jungle; Manila. Culture shocked by the sophistication of Manileños, Mateo made second thoughts on his sexuality cross-over.

The parallel universe starts to clash as the sepulcher Tisyo narrates the past as the “Diwata ng Parola” appears before him the night before he marries his girlfriend. It was a legend that all men who sees the Diwata shall never marry. Tisyo is one of the testimonials. He ends up cleaning the tombs of his ex-girlfriend situated beside the ex-girlfriend’s brother which leaves a question. What’s so special?

Joselito Altajeros has indeed made the depiction of the plot more vivid. The hot sex scenes (for sure, women and gay men will go drooling for Jerome and Mateo’s fully-muscled bodies!) the local flavors, which include the picturesque and enticing natural wonders of Lobo, Batangas, the horribly intoxicating talampunay essence, the legend of the unnatural creatures and the parody of the parallel worlds made the story spicy and mind boggling. Added to that is the hanging ending of Mateo posing in front of a woman’s painting, self-anecdotes of the after story is inevitable.

For a usual gay viewer, “Ang Lalake sa Parola” serves a handful of eye candies. It contains selected scenes where everything is in full view. (I think you know that means). But apart from the scenes, the movie offers a plot that pinpoints simplicity, compassion and self-awareness, apart from the usual and real gay stories of complexities.

In fairness, the shoots distinctly links the viewer to digital camera. The textures are a bit gritty, but it ranks better, if not superior, to its predecessors, Bilog and Duda.

The sounds captures the audience as it plays colorful scores and delivers heart-warming music that adds to the beauty of the movie.

Indeed, gay digital movies score rates to the eyes of the masses. We hope to see more undertakings give way to enhance this field of entertainment.

The War of the Three…

(Ang mga tauhan sa maikling dula na ito ay galing sa iisang tao lamang. Adik lang talaga ang pagkasplit personality complex.)

Galing sa review sa FEATI si Boone, Ben at Gilthor. Binagtas nila ang patio papasok ng simbahan ng Sta. Cruz.

Boone: Grabe, nakakaantok sa review kanina. Buti na lang hindi nagalit ang instructor. Kasi naman, kalamig ng room at kakaantok ang boses ng prof. Sayang, interesante pa naman ang lesson.

Ben: Sa susunod kase, Boone, maaga tayo matulog nang hindi tayo aantok-antok sa review.

Gil: If I know, gwapong-gwapo sa prof natin yan. Dapat kasi umalis na lang tayo ng maaga. Martyr amputah.

Boone: Kamusta naman yun? Inspiration kaya ang prof. Magaling na, gwapo pa. Kaya hindi pwede agad umalis. At sayang ang matutunan, ba. Baka lumabas sa board.

Gil: Eh diba magbibigay naman ng handouts ang prof? Pag-aralan na lang sa bahay. Nagtitiis pa kasing makinig sa prof. Dahi-dahilan ka pang sayang ang matututunan. Eh gusto namang umalis ng maaga. Eh di dapat nakagala pa tayo. Ipokrito!

Ben: Gala ka dyan! Wala tayong panggala no? And besides, nasa Quiapo tayo. Saan tayo gagala dito?

Boone: Tahimik na. Papasok na tayo ng simbahan. Kay Lord tayo dadalaw.

Ben: Tama yan. Magsimba tayo. Patnubay para sa board exam natin. At para sa world peace. Bow!

Gil: Ay naku, pasimba-simba pa. Maghahanap lang ng gwapo yan.

Pagpasok ng simbahan…

Boone: (Dildil sa Holy Water at Sign of the Cross.)

Ben: In the name of the Father…

Gil: YUCK! Kita nyo ba yung tubig? Ang dumi! Sandamakmak nang libag ng tao ang nandyan! Magdarasal nga tayo para luminis tapos puro libag yung tubig na ipapahid sa noo. Karumal-dumal naman tong mga to oh.

Ben: Ano ka ba? Kahit marumi yan, Holy Water pa rin yan. Kapag sinaboy mo sa aswang yan, kahit anong dumi nyan, makakatunaw pa rin yan. May bendisyon naman ng pari yan eh.

Boone: May libag rin tayo sa noo. Ok lang yan.

Gil: Punasan na nga lang natin ng panyo yan mamaya. Papawisan din tayo at matatanggal ang malibag na tubig na noo natin. Sana Lord, mainit mamaya. Kadiri talaga this thing on our forehead!

Naghahanap ng upuan ang trio.

Ben: Sa harap tayo, Boone. Para rinig mo ang sermon ng pari ng maigi.

Gil: Eksenadora talaga tong si Ben. Sa likod tayo maupo. Mainit sa harap. Mangangamoy insenso pa ang damit natin nyan.

Ben: Sa harap na. Para walang distraction.

Gil: Sa likod na, para malapit sa pintuan. Kapag gumuho tong simbahan, sige kayo, matatrap tayo.

Boone: Anu ba? Dito na tayo sa gitna. May electric fan malapit dito oh! Gusto ko sa may malapit sa aisle ako nakaupon. Guho ka dyan. Loko.

Upo ang trio malapit sa aisle ang tatlo. Kumportable ang pwesto kasi may hangin galing sa electric fan.

Nagsimula na ang ang mass ng 4:45 ng hapon. Entourage muna ng mga sacristan, commentators, lectors, servers at ang pari.

Gil: Aba, taray! Quarter to five ang misa! Makakalabas tayo ng 5:45. Makakagala pa tayo daliii!

Ben: Ang kulit nito. Wala nga tayong panggala. Mamaya maholdup pa tayo kakagala dito sa Quiapo.

Boone: Manahimik na nga. Nagsisimula na ang misa.

Gil: Nako, may I look si bakla ng gwapo sa mga sacristan. Hmm…

Ben: Kailangan talaga may ganung banat?

Boone: Timang. Wala ngang gwapo eh. Good, walang temptation slash distraction. Concentrate tayo sa misa.

Gil: See, edi kurek ako. Hanap nga ng gwapo ang pinunta ni gago sa simbahan.

Ben: Hindi kaya. Number one. Patnubay para sa mga susunod na review weeks. Number two. Bendisyon para sa world peace at para sa board exams. At number three. Sanggalang para sa mga katulad mo, Gil.

Gil: Leche!

Boone: Tama na sabi. Nagsisimula na ang misa. Tahimik muna kayong dalawa.

English ang language ng misa.

Gil: Bakla, nosebleed ako! Wala ako maintindihan.

Ben: Hindi ka kasi sanay sa kabihasnan eh. Adik.

Boone: Tahimik na sabi. Kulit.

Acclamation song. Tumayo ang choir at kumanta.

Boone: Hindi ko alam yung kanta. Pero sige sabay tayo. Maganda naman yung lyrics eh.

Gil: Bakla, wag mapumilit. Watch mo na lang kung keri ng soprano nagbibibirit. (May narinig na tumaas ang boses.) Taray ni ateng naka yellow! Regine, ikaw ba yan! (May umugong na bass.) Ano ba yan, ampaw ang bass, walang ugong! Ikaw na nga doon, Boone!

Ben: Ang galing nga nila eh. Baka siguro bago ang mga members.

Gil: Mas magaling ang PULSE dyan, no questions asked.

Boone: Manahimik sabi. Kumakanta ako.

Gil: Kumakanta?? Ilusyunada ka. Hindi alam ang tono. Wag magkunwari. Impostora.

Ben: Wala namang ibang nakakarinig eh. Hayaan mo na kasi, Gil. Imbyerna talaga to.

Homily…

Boone: Wow, the shepherd and the hundred sheep tsaka the Prodigal Son ang gospel. Kakarelate naman.

Ben: Tama yung sinabi ng pari. The whole gospel can be summarized in one word. Love. How moving.

Gil: Eh bakit pa kahaba-haba ng sinabi? Love lang pala ang summary. Edi dapat pagkasabi ng nya ng “Love”, sabihin nyang “The gospel of the Lord.” Tapos. Gunggong ng pari.

Ben: Ang ganda kaya ng gospel. Wag ka maginarte dyan. Palibhasa…

Gil: Palibhasa ano?

Ben: Wala. Bitter.

Gil: Bitter ka dyan…

Boone: Oww, how touching. My favorite quote sa Bible. “Love is patient. Love is kind…

Gil: May naalala si gago.

Ben: Ano naman ngayon kung may naalala?

Gil: Hmmm… ang mga nakaraang pag-ibig…

Ben: O, ano naman meron doon?

Gil: Maraming hindi natikman. Kaya bitter.

Boone: Oi, nasa simbahan tayo. Talaga to…

Ben: Bakit? Puro sex lang ba basta may partner?

Gil: Oo naman no! Kailangan yon! Paano naman ang libog diba?

Ben: Pwede namang kamayin eh…

Gil: Tanga, mas masarap kaya ang may kasama! Enjoy pa.

Ben: Hello, STD.

Gil: Ano ba tingin mo ke Boone? Santo?!

Ben: Basta. Pag-ibig pa rin over earthly desires.

Gil: Lecheng pag-ibig yan. Kaya hanggang ngayon, malungkot si Boone. Puro kasi pag-ibig eh. Pwede namang magplaytime lang. Basta ba safe ang sex.

Ben: Ano ka ba? Hindi ganun si Boone.

Gil: Akala mo lang yun. Nagtatagong halimaw kaya yan.

Ben: Mabait yan.

Gil: You wish, man.

Ben: Basta. He’s not the guy you’re trying to make.

Gil: Ahuh? Watch me…

Napalingon si Boone during peace offering…

Gil: Boone! May gwapo dun, dali... Lingon.

Boone: Resist temptation. Resist temptation.

Gil: Doon oh, dali. Nag-iisa. Gwapo na, hot body pa. Hingiin na number at nang ma-hookup na yan.

Boone: Lord, gwapo nga. Pag-ibig na ito.

Ben: Go Boone!

Gil: Pag-ibig ka dyan. Tanga, kapag pumayag yan makipag-do. Hanggang do lang yan. Kapag nilabasan yan, labas ka na rin sa buhay nyan!

Boone: Sino naman may sabi makikipag-do ako dyan? Eh mukhang kagalang-galang. Walang bahid ng kahalayan sa itsura. Pangmatagalang relasyon ang dapat dyan.

Ben: Wai! Wai! Wai! Ganyan nga Boone, ganyan nga!

Gil: Looks can be deceiving… Ay pucha, nakatingin sa ating pre! Dali, konting ngiti naman dyan. Dyug na ito agad! Wahahahaha.

Boone: Ay nako, misa ito. Simbahan. Hindi Malate. Ang gulo nyong dalawa. Nawawala ako sa concentration.

Ben: Way to go! Way to go!

Communion time. Natayuan ang mga parishioners para makakuha ng ostya.

Gil: O dun ka pumila malapit sa gwapo. Dikitan mo na nang magkaalaman na. Mukhang trip ka din nun.

Ben: bakit pa dun, eh kalapit-lapit sa aisle ng pari. Dun na lang pumila.

Gil: Timang! Pwede bang I dyug yung pari?!

Boone: Buang! Dyug sa pari? Kaloka. Pila na nga ako. Manahimik kayo dyan. Paano ko kaya irereceive ang host? Through the mouth or through the hand.

Ben: Through the hand. Para hindi na magtagal ang pari pagshoot ng host sa bibig mo.

Gil: Mas maganda ang through mouth. Tapos lawayan mo daliri ni Father. Hahahaha.

Boone: Sige, lahad ko na lang kamay ko. Left over right. Dami pa pala magcocommunion after ko.

Ben: Good boy.

Pagdating sa harap ng pari…

Pari: The body of Christ…

Gil: Ay macho! Hottalicous pa.

Ben: Amen. Loko ka Gil. Balibagin tayo ng pari sa pinagsasasabi mo. Mahiya ka nga.

Boone: Amen. (Kuha sa host na nilagay sa palad sabay subo.)

Gil: Yucky. Andumi kaya ng kamay mo.

Ben: Body of Christ yan, kuya. Pasaway ka talaga.

Pagbalik sa upuan, kinanta ang favorite song ni Boone.

Boone: Kung nag-iisa, at nalulumbay, dahil sa hirap mong tinataglay...

Gil: Bakla, baduy mo! Aegis yan ah! Wahahaha.

Ben: Ano naman ngayon? Eh for God naman yan ah.

Boone: Gawan ko kaya ng acapella version ang PULSE ng Hesus?

Ben: Go Boone! Suportahan taka.

Gil: As if naman kakantahin ng PULSE yan? Wala naman alam yan mag-arrange.

Boone: Pwede pag-aralan yun.

Gil: Good luck sa yo. Mapapahiya ka lang. I tell you.

Ben: Better try than not. PULSE trusts him. So no worries kung mag-aarange yan.

Gil: Ok. Whatever. Oh, tapos na misa, sibat na tayo!

Ben: Hindi pa tapos ang misa. Hindi pa sinasabi na “Humayo kayo...”

Gil: “…at magpakarami”? Hahaha, dyug pala gusto ng pari after eh.

Ben: Sira! “…at ipahayag ang mabuting salita ng Diyos!”. Bakit ba nagmamadali ka?

Gil: Madami kayang gwapo sa labas. Baka matipuhan ni Boone.

Boone: Yan ka nanaman sa mga gwapo na yan. Ano gagawin ko sa mga yan? Eh gwapo din naman ako ah!

Gil: ANG KAPAL MO PARE!

Ben: That’s the spirit, Boone! Confident! Hahahahaha.

Boone: Hala, uwi na tayo. Maaga pa tayo sa OJT bukas. At pwede ba? No hookups, no relationships. Nothing. Tama na yung sampung nagdaan. For now.

Gil: Makakascore din ako sa iyo, Boone. You’ll fall for my traps.

Ben: Love will soon come your way… at hindi mo yun mapipigilan. Keep it up, Boone!

Lumabas na ang tatlo sa simbahan…

Itutuloy...

Ang Hiwaga ng Streamer…

Yes, the night was so memorable.

Nakatoka ang PULSE na kumanta sa Holy Rosary Parish sa loob Multinational Village sa Parañaque every first Sunday ng buwan. Kailangang maipractice lahat ng kanta bago sumabak sa kantahan. Medyo mahigpit kasi ang mga pari sa simbahan, kailangan akma sa gospel ang mga kanta. At dahil adik ang mga PULSE na kumanta, kakaririn talaga ang mga kanta. In fairness naman, kahit na wala pang isang taon na kumakanta ang PULSE sa simbahan, making waves na. Magagaling daw kasi kumanta (Ahem!).

Hindi biro ang pumunta sa simbahan na yun. Tatawid pa ng dalawang bundok, lalangoy sa ilog, dadaan sa masukal na kagubatan.

Wahihihi joke lang.

Mula sa school, kailangan pang mamasahe. Isang jeep at isang tricycle. At lakaran na parang ka na ring nagprusisyon sa layo. Kaya pagdating ng simbahan, madumi na ang mga kakanta.

Pero ok lang.

Iba pa rin talaga kapag nagsisilbi ka para kay God. Kahit na sabihing isang oras sa isang buwan lang yan, its all worth it. Lalo na kapag special mention ang choir after ng mass, siguradong palakpak ang tenga ng buong choir. Hindi na alintana ang layo ng lalakarin basta sama-sama ang buong choir. Masaya kasi. Bonding time ba.

Minsan talaga, may mga moments na parang may divine intervention ang eksena. From the usual na takbo ng buhay, may mga susulpot na signs na dapat huwag talikuran ang opportunity, ang chance. Si Lord na ang may pakana, kaya wag na mag-inarte. Kung ayaw mo najombag de gulat.

Wahihihi.

Nagsimula ang divine intervention chuva story ng PULSE after ng first Sunday mass nitong September. Pauwi na ang mga PULSE from the mass na for the first time, kasama naming kumanta ang mga bagong members. May tinutukoy si Herbie (isang alumni na PULSE) na meron dawn a choral competition malapit sa simbahan. Hindi muna pinansin ang Herbie kasi puro mga haggardness na ang mga tao kakakanta. Nung pauwi na kami, habang naglalakad na puro tawanan at kantiyawan, bumulaga ang isang streamer. May choral competition nga sa lugar. Kaso isang linggo na lang ang allowance. Saturday is the big day. Hindi kaya. Baka mapahiya ang choir. Dedma ang mga tao. Or so I thought.

Days before that, ininvite ko ang choir na magkakaroon ng concert sa Sta. Cruz, malapit sa review center ko, same day nung competition. Marian concert, so kailangan mapanood ng choir especially ng mga bagong members, para makaexperience. Banal-banalan pa ang theme, so go talaga. Marami ang nagresponse na oo, punta daw sila. Adik naman talaga sa mga free concert ang choir. Yung nga lang, bakit hindi naming napanood ang Madz nung kumanta sa 24 Oras. Kakainis!

Monday afternoon, nagtext ang mga members na hindi na raw sila sasama sa concert dahil sasali sa contest.

Taray!

Limang araw na practice?

Kamusta naman yun…

Pero ayaw paawat ng choir! Nasundan pa ng isang karumal-dumal na text.

Kasali ka sa competition. Tenor ka.

HHHHUUUUWWWWAAAAAAATTTTT!!!!

Gusto kong tumambling after ko mabasa ang text.

In my wild dreams, gusto ko naman talagang kumanta ng mataas na boses. Pero wala talaga sa range ang boses ko. Baritone lang ang kaya. O kung mataas man, for sure falsetto na pambabae. Bass nga, pinipiyok ko pa eh. Kaloka.

Pero tawag ito ng serbisyong publiko. Walang kinikilingan, walang piniprotektahan. Kantahan na lang. Hindi maaring talikuran.

Matagal nang pangarap ng PULSE na makasali sa choral competition. Mula nung mabuo ang choir eh wala nang patid ang mga pangarap ng mga members. Local at international competitions ang gusting salihan, huh? Andyan pa yung kakanta kami sa kasal ng mga members naming with the crying moments ang effect. May nabuo na ngang story si Herbie eh. “PULSE: Fifty Years After” ang title. (Ask Herbie for the story).

Mataas ang pangarap ng mga tao.

At kailangan nang tuparin.

Nagsimula ang practice nung Tuesday, kaso that day lang ako nailagay sa listahan ng mga alumni na sasali para may access sa school. Keri lang. Ask ko na lang sila thru text kung ano ang repertior for the contest.

Pag-ibig mo, Ama

Ave Maria

Prayer of St. Francis (acapella version)

Ulit… HHHHHUUUUUWWWWWWAAAAAATTTT!!!!

In Litex, Fairview, maganda ang lineup. Maganda kung maganda. Pero pamatay. As in nakakamatay ang mga pyesa, lalo na yung acapella version. Philippine Madrigal Singers pa lang ang alam kong may recording ng kantang acapella, at talaga naman makapanindig-balahibo ang delivery nila. Wish ko lang maachieve namin. In less than five days. Taray. Parang Pond’s Age Miracle cream lang. (Ay, plugging!)

Dahil tawag nga ng serbisyong totoo, kailangan magrebyu na ng pyesa sa bahay. Buti na lang may naiwan pang pyesa at may live recording ang mga contest pieces, kaya pwedeng sabayan. Paraan talaga diba.

Wedenesday. Very warm welcome ang drama ng mga tao sa akin. Splattered este flattered naman ang lolo nyo. Matagal naman na talaga akong hindi nakakapunta sa aking Alma Mater Dolorosa, kaya parang balikbayan ang eksena ko. In SM Fairview, marami nang transformation ang school. Dalawa na ang canteen, nagagamit na ang gym, at higit sa lahat, may pwesto na ang choir para pagpraktisan. Ang ganda ng aura para magpractice.

Start ang practice with vocalization. The usual mimemimamimomumu chuva ang laban. Itataas ang pitch hanggang sa magkabasagan ng salamin sa taas ng boses. Tapos ang sustain practice na ang instructions, “Walang hihinga, sustain”. Keri. Sanay na tayo dyan. Pero may bago. May ambohatomatarilerilero na. Ethnic-ethnican ang drama. Taray!

Natapos ang vocals and go with the contest pieces.

Review muna kung ok na sa notes.

Pag-ibig mo, Ama, keri.

Ave Maria, mas keri.

Prayer of St. Francis…

SSSSHHHEEEEETTT!!! Ang taas talaga! Ang lyrics pang pamatay is...

AND IT IS IN DYI----HING THAT WE ARE BORN...

Lord, dying talaga. Antaas. Kaloka everlash.

Three hours ang practice. After the practice, siguradong malalanta ka talaga. Hindi sanay ang choir na nagkakakanta ng tatlong oras. Usually, tis-iisang oras lang kasi ang practice. At kamusta pa ang bigla kong pagtetenor diba? Parang nabanat ang vocal chords at panga ko ng wala sa oras. Gudlak kuya.

Thursday. Tuloy ang practice. Improving na. Kaso kailangan pa ring iayos ang matataas na notes. Kung hindi kaya, I falsetto. Pero panlalaking falsetto. Half-falsetto daw. In fairness, I’m good at it. Wahihihihi.

Friday. Dala na ang costume na isusuot. Kailangan kumpleto ang mga isusuot para hindi na mamrublema kinabukasan kung kalian contest proper na. Pero hindi, nagkaroon talaga ng problema. May mga pinagalitan ng nanay dahil ginabi ng uwi galing practice, may mga nagkakasamaan ng loob dahil hindi magkaintidihan, may nanay na ooperahan kinabukasan ng araw mismo ng contest, may hindi pa kabisado ang piyesa, may namamaos. Kund hindi ka ba naman maloka ng todo nito, diba?

Tapos naalala ko, napanood ko na ang mga ganitong eksena sa pelikula. Mas maraming aberya, lalong nananalo…

DALI! Kariririn ang problema, ramdam ko na, MANANALO TAYOO!

Shempre, tulungan sa problema. Hindi lubugan sa problema. Alay ng mga prayers para sa world peace, sana gumaling ang mga maysakit, sana matauhan ang mga tanga, sana maabot ang nota, sana tama ang beat. Lahat ng santo pati mga beatified matatawag mo na, matulungan ka lang sa problema. God listens naman talaga.

Saturday. Now’s the big day! Eight hours before the contest, hindi na mapigil ang kabog ng dibdib ko. Pati review, hindi ko na maayos. Tensinado. Kabado. Nag-aalinlangan.

Baka mali ang tono ko.

Baka mahuli ako sa beat.

Baka pumiyok ako.

Baka mahulog ako sa stage.

Kamusta naman ang positive thinking diba?

Eto pa ang eksena. Galing ng review center, punta agad ako ng school. 2 pm ang meeting time eh. Sa kinamalas-malas naman, hindi kaya ng aircon ng fx ang init sa loob ng sasakyan. Tanghaling tapat at nakakulong ka ng isa’t kalahating oras sa loob ng mala-pugong fx. Tunaw pati buto mo sa init. Dagdagan mo pa ng ultra traffic along Sucat Road. Gudlak kuya.

Pagdating sa school, dali-daling nagbihis ako at nagstart ng practice. May konti pang palya. Ayaw ko ng palya. Pangit na ipanlaban ang may palya. I want it close to perfect, if not perfect.

Yun palang aming conductor ang may nanay na ooperahan. Tanghali ang start ng operation. Six na ng hapon, wala pa sa school. Eight ang competition.

Tension ang buong choir.

Kalma.

Ako muna conductor.

Eksenadora! Wahahahaha…

Hindi confident ang choir. May maling pitch, may lanta kumanta. Walang energy. Kaya hindi happy.

Biglang sumulpot si conductor.

Biglang lumiwanag ang mukha ng mga choir. 7 pm na. Isang pasada bago umalis.

Kanta. Isa kada pyesa.

In fairness, naglabasan ang energy at power ng mga boses naming lahat. Naglabasan ang mga students para makinig! Nakakakilabot daw ang performance. Wai! Wai! Wai!

So alis kami ng school at may God Bless kiss pa from a few.

Pagdating sa venue, tahimik ang lahat. Sisipat-sipat kung saan nagkukubli ang ibang mga contestants. Lahat ng nakatumpok, paghihinalaan baka espiya. May ganon talaga?

Madali naman makilala kung sino ang mga contestants eh. Mga nakacostume.

Speaking of, naging fashion show ang competition. Iba-iba ang costume. Merong simpleng-simple, merong magarbo, merong tinipid, merong hindi, merong pinatong lang, at merong kinarir ang Filipiniana. What is fashion statement? Eh papakabog ba naman ang PULSE? Shempre pinaghandaan din no? Kala nyo lang…

Mas naging kapansin-pansin na may mga kakilala ang conductor namin sa ibang mga choirs. Kita ko sa expression nya na “magagaling ang mga kalaban natin” dahil mga batikang mga koro ang mga kalaban namin. Pero shempre, high-spirited ang PULSE, believing to what the conductor told us.

“May Laban Tayo.”

When it was our turn to sing, sinabihan ko muna ang choir, “Ang mindset natin ay hindi matapos ang kanta. Let the notes and the blending of voices fill your hearts and soul. All for Mama Mary, Jesus Christ and PATTS!”

May ganon talaga, wag na kumontra.

During our performance, according to some of the audience:

“First note pa lang, swabeng swabe na. Galing ng dynamics nyo!”

“Malinis yung pagkakakanta.”

“Angelic blending!”

(Oist, hindi biased yan!)

We won third sa competition, pero feeling champion kami. The performance averaged 93% sa final score. We are not expecting to land a place. But we all placed the best foot forward. For a neophyte in choral competitions, hindi na matatawaran ang third place.

After the competition, sobrang saya ng buong choir. May maipagmamalaki na kami sa school. Everyone went home with smiles in their lips and enlightenment in their souls.

For an alumni like me, hindi talaga mapapantayan ang feeling na minsan nanamang may achievement ang iniwanan kong choir. Here we are, strong, proud and united.

Nag-iwan pa ng isang tearjerking thought ang isang kasama namin.

“You made my last wearing of the PULSE costume so memorable.”

Yes, the night was so memorable.

I know this will open more opportunities for the choir to engage into bigger competitions.

Unti-unti, natutupad ang mga pangarap namin.

This memorable night is the start.

Weird, it all came from a single banner…

Raptusinco! Part 8

Usapang adik ito…

Ang mga Pinoy talaga, certified adiks…

Adik sa mga artista.

Wag lang makita ng mukha na gabi-gabi nilang nakikita sa tv, ayun, magsisisigaw sa kilig. Pag-uwi niyan ng bahay, siguradong ipagngangalandakan sa buong barangay na nakakita ng artista. Shempre, inggit-inggitan ng mga neighborhoods.

Pero ang hindi natin alam, mga empleyado rin ng isang kumanya ang isang artista. Ang kanilang trabaho; makita sa tv at magadvertise. Gamitin ang kanilang talento sa pag-arte, pagkanta, pagpapacute at pagpoproject. Ang pagkakaiba lang sa atin, lagi silang nakikita. Or perhaps, hinahabol para makita. Kaya lahat sa kanila, alam ng madla. Kamusta naman ang privacy diba?

Adik sa gimik.

Hindi naman masama na makipagbonding at makipagsosyalan kasama ang mga kafamily at kaberks (O sya, cge, kasama na kapuso!). Punta ng mall, stroll the baywalk, barhopping sa Malate or Makati or Libis, maraming options. Pero minsan, may angkin kaadikan tayo sa ganyan. Ang karaniwang tatlong oras na gimik, kapag nagkasarapan, eh umaabot ng apat, lima, hanggang sampung oras pa kung minsan. Lalo na kapag barhopping, nako, kulang ang isang magdamag para malibot lahat. Hindi nga minsan namamalayan na nasisikatan na ng araw ang mga gimik na yan. At karaniwan sa mga inuumagang gimik nay an eh hindi pinagplanuhan, tama ba? Kasi kung may schedule, hindi enjoy eh. Naalala ko pa nung kasagsagan ng mga kaadikan sa gimik ng mga CBIT berks eh inaabot talaga kami ng 10 am mula nung kinahapunan pang nagkita-kita. Wala lang, tambay ng konti sa isang bar and afterwards, maghahanap ng place para magsagawa ng activities. Group dynamics, self-awareness and evaluation at get-to-know everyone activities ang ginagawa. Naging saksi dyan ang Intramuros at QMC. Menos gastos, todo bonding. Makabuluhang gimik.

Adik sa Pasko.

Ay oo naman! Kamusta naman ang mga Pinoy kung magcelebrate ng Pasko? Actually, may mga phases pa yan. Pre-Christmas season from September to November. Christmas season ang December. Post-Christmas season naman from January to February. Imagine, KALAHATING taon ang Pasko sa Pinas! Basta daw pumasok na ang mga –ber months sa ating calendar, Pasko na daw. Kanina nga, habang naglalakad ako sa Quiapo, among the numerous stalls ng mga vcd’s and dvd’s na nagkokontest kung sino ang unang magpoprodude ng binging customer or bypasser, isang stall ang bentang benta dahil umaalingawngaw na ang Christmas album ng Sexbomb sa kanilang ultra mega component este vcd player pala na nakakabit sa gaplangganang speaker. In fairness, wais na ang mga Pinoy. Early Christmas music shopping spree ito. Avoid rush nga naman. Hahahaha. Mapapabuntong hininga ka na lang at sasabihing, “Hayz, Pasko nanaman.”

Marami nanamang ninong at ninang ang mahoholdap ng mga inaanak.

Marami nanamang magpipilit mangaroling kahit naghihimagsik na ang kanta sa lalamunan dahil wala sa tono.

Marami nanamang susulpot na kantang Pampasko, from revivals to originals. At yung mga revival, pipiliting gawing pop para lang maging in. Kainis!

Marami nanamang magpupumilit gumising ng umaga para magsimbang gabi kahit na silay lang sa crush ang pakay sa simabahan.

Marami nanamang bahay, lansangan at mga establishments na magkakakulay dahil sa mga decors na nakasabit. High-tech na ngayon, wala nang de papel at kawayan. Bakal, plastic at de ilaw na ang in.

Marami nanamang isusugod sa hospital dahil naputulan dahil nagpaputok nung bagong taon, kahit na isang buong oras pa ang tv ad na “Bawal magpaputok”.

Marami nanamang mabebentang crepe paper na green, violet, pink at gold ribbon at kandila, panggawa ng Advent Wreath ng mga students ng catholic schools.

Adik sa pagkanta.

Pumunta ka sa isang lugar na may videoke, ewan ko na lang talaga. Mahilig talaga kumanta ang mga Pinoy, kahit na nagkandapiyok-piyok at masamhid na kakakanta, ayos lang. Minsan, nagiging hazard to health and safety pa ang pagkanta. Binaril dahil sintunado kumanta ng “My Way”. Pumutok ang dede dahil pilit binirit ang “Better Days”. Kaloka.

Kung hindi ka naman singer at music lover ka, tiyak meron kang mp3 player. Maghahanap ka ng paraan para makabili nyan. Kahit maliit lang ang storage. Hindi kumpleto ang araw ko kapag hindi mo naririnig ang favorite song mo. Bahagi na ng buhay mo yan.

Kung adik ka sa radio makinig, malamang sa hindi, pati DJ ng station na pinakikinggan mo, kinaaadikan mo na rin. Balahura’s balasubas ka na rin in your own way. Wahahahaha guess my favorite station…

Kung may gift ka naman talaga, malaman sa hindi, naging member ka na ng choir or naging contestant sa iba’t ibang singing contest. Amateur or Professional man yan, nakaranas ka na. Di ba?

Adik makipagcommunicate.

Text.

The Philippines is the texting capital of the world. Reseved na lang sa mga lovers at businessman ang tawagan. Imagine na lang natin ang kinikita ng mga telecommunication companies dyan. Patok na patok ang unli. Pano, one to sawa ang text. Magdamagan kung magdamagan ang texting. Punuan ng inbox ang laban. Kahit simpleng bagay na pwede namang sabihin ng personal, itetext pa, kahit wala pang isang dipa ang layo ng kausap. NAisip ko tuloy, kung noong panahon ng Edsa Dos at uso na ang unli, siguro exponential ang pagdami ng tao sa Edsa.

Nagkalat na ang iba-ibang uri ng text. May beneficial, may divine intervention chuva, may pampainit ng ulo. Eto ang ilan.

Matino:

Anak, magsaing ka na.

Nang-gugudtaym:

Four truths:

One. Your tongue cannot reach all your teeth.

Two. You will try it.

Three. You laugh at your stupidity.

Four. You will pass this text to make other victims.

Pa-cute

Minsan,

Tumayo ako sa harap ng pinto ng bahay namin.

Ayun,

Nauso ang Boy Next Door

Sweet Pasarings.

The thread asked the candle,

“Why do you dissolve when I burn?”

The candle said, “You’re in my heart, and if you suffer I’m bound to shed tears for you.”

That’s friendship.

Quotable Quotes:

Quotes from Smallville:

“You cannot save someone who doesn’t want to be saved.

Irony:

“The one you love the most is the one who can hurt you the worst.”

Greetings:

“The King of Kings, born on the most humble of places.”

-the magi Melchor of the Nativity Story.

Be reminded that Christmas is not what you receive, but on what we share from the heart. May God bless you and your family on this blessed season.

Unlitext survey:

Kung ako ay hahalikan mo, saang parte ka hahalik?

Pisngi

Tenga

Noo

Lips

Leeg

I’ll reply the meaning!

Jokes (na kung minsan ultra corny na wish mong ibalik sa sender)

Anong hayop ang walang gilagid?

Lang-gum

Electronic mail

From text, mapunta naman tayo sa email. Karaniwan kasi sa mga programs sa internet, nanghihingi na ng email address. Kaya ang kawawang net user, kailangan gumawa ng email accounts. Pero may mga adik talaga, especially ang mga mahilig sa online games na sandamakmak ang email accounts, para lang makagawa ng maraming accounts. Kahit na hindi na namemaintain ang email. I myself, have two emails. Yung isa, naaayos ko pa. updated. Yung isa, hindi na. Kaya nung magbukas ako last time, 1600 messages unread. Kamusta naman…

Hindi naman shempre pababayaan ng mga network companies ang mga user nila. Habang tumatagal, lalong nagiging comprehensive at state-of-the art ang mga interface ang features ng mga emails ngayon. Kaya nang ihiwalay ang mga susceptible virus emails sa mga matitino. Teknolohiya talaga. Kasabay ng mga adik magbago.

In fairness naman sa mga Pinoy, kahit na anong adik yan, makikita mo talagang dedicated yan sa mga ginagawa, for whatever reason we may never know. Kinakarir ba bumbaga.

Kaya ang Pinoy, one of a kind pa rin. Adik kasi eh.

Wahehehehehe